ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΡΙΟΛΟΓΙΟ (ΗΜΕΡΑ 1η - Νομίζω)

Τι κάνει ο άνεργος δημοσιογράφος για να ζήσει; Παίρνει το πρώτο αεροπλάνο και πηγαίνει στο Ρίο ΝτεΤζανέιρο.

Διαβάζω τον γκέι οδηγό για το Ρίο. Λέει ξεκάθαρα: «δεν είναι τυχαία η φράση Brazilian Wax». Επομένως αν θες να φτουρήσεις για γκόμενος χρειάζεσαι αποτρίχωση τώρα. Μία αυτό και μία ότι σκοπός του ταξιδιού είναι να συναντήσω τον Βιν Ντίζελ για το «Μαχητές των Δρόμων 5: Καταδίωξη στο Ρίο» που ο Βιν τρίχα πάνω του δε λες ότι έχει, λέω μέσα μου, «αυτό είναι σημάδι από το Θεό». Διανυκτέρευση το βράδυ στο Παρίσι για την ανταπόκριση της πτήσης και ολική αποτρίχωση με Veet for Men. Θες που ήμουνα λίγο μεθυσμένος και το άφησα παραπάνω, δε θες, ένα 24ωρο μετά προσγειώνομαι στο Ρίο με υπέροχα μικρά εγκαύματα σε περιοχες που η ευγένεια μου δεν μου επιτρέπει να σας πω. Έτσι είναι τα υπερατλαντικά, συγκαίγεσαι ολόκληρος στην οικονομική θέση κι άντε να ζητήσεις τα λεφτά σου πίσω. Τι θα τους πεις; «Είμαι χαζή αδερφή και φτωχιά και ταξιδεύω οικονομική με το αποτριχωτικό μου οπότε πληρώστε με;» Δε λέει. Πράγμα που σημαίνει ότι το σεξ για τις πρώτες τρεις μέρες κομμένο δια ροπάλου όση φισάν κι αν βάλω γιατί αυτό το φυσάν και δεν κρυώνει. Που για να κρυώσει στο Ρίο οτιδήποτε είναι δύσκολο, αυτό που έχουν τώρα εδώ το λένε φθινόπωρο, αλλά αν αυτό είναι φθινόπωρο εγώ είμαι ο στιχουργός της Κορομηλά. Μια υδατική έρμη του Κορέ πας να βάλεις το πρωί (πάνω από το serum εννοείται) και λιώνει η μούρη σου σαν κέρινο ομοίωμα. Περπατάς και στάζεις λάδι στο πατούμενο το Prada. Γιατί ναι, πρέπει να σας πω κι αυτή τη δεύτερη μεγαλειώδη εξυπνάδα μου. Ενώ στην παραλία της Κοπακαμπάνα όλοι κυκλοφορούν με βερμούδα και χαβαγιάνα, εγώ την άκουσα ότι βρίσκομαι στα γκεάδικα σο Γκάζι και έβαλα το μοναδικό ζευγάρι (πλύνε βάλε) Prada μπότες που έχω για να φανώ μπάνικος. Σαν τον βλάχο με κοίταζαν οι έρμοι και που να με πλησιάσουν, με έδειχναν και λέγανε «αυτό είναι και ζαβό, είναι και Έλληνας, επομένως από χώρα χωρίς λεφτά σούπερ γκόμενο δεν τον λες, οπότε τι να τον κάνουμε; Να τον πάρουμε για να του δανείσουμε;» Να έβλεπες την απογοήτευση στα μάτια του Φλάβιο, ένα 27χρονο που με τσίμπησε στο Ίντερνετ θα καταλάβαινες τι εννοώ. Για να επανορθώσω, του κέρασα όλα τα ποτά του και μετά αφού με είδε ανοιχτοχέρη ο Φλάβι, φώναξε κι έναν κολλητό του να τον κεράσω κι αυτόν και πήγαμε όλοι μαζί στην Ιπανέμα, σε ένα μαγαζί που θα ήταν λέει γκέι μπαρ, αλλά ήταν κάτι σαν ρεστοράν και ο Φλάβι έφαγε και δύο κοψίδια (που τα πλήρωσα πάλι εγώ) και μετά ήρθε κι ένας μεθυσμένος Σκοτσέζος στην παρέα μας, που άρχισε να μας λέει για τα πλούτη του. Του τύπου, «χτες ήμουνα στο Ντουμπάι, αύριο στη Μαγαδασκάρη, μεθαύριο στην Αλάσκα και επιστρέφω για να σας βγάλω βόλτα το Σάββατο αλλά πρέπει να τηλεφωνήσω και στον πρώην μου που είναθι ένας από τους πιο πλούσιους Βραζιλιάνους και μετά στον νυν μου που είναι Έλληνοισπανός» τα άκουγε αυτά ο Φλάβι και γούρλωσε το μάτι του. Ευτυχώς που ο Σκοτσέζος έγινε λιάρδα κι έτσι ο Φλάβι προσκολλήθηκε πάνω μου πράγμα που πολύ φοβάμαι ότι θα μου στοιχίσει λίγο οικονομικά αλλά θα με ανεβάσει ψυχολογικά. Ρουφιάνικο πράγμα το τζετ λανγκ αδέρφια, σαν την Τζέσικα Λανγκ σε εκείνη την ταινία που τη λοβοτομήσανε σε κάνει και λειτουργείς.

CINEMASS 7/4

Ναι, για να είμαι ειλικρινής αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που έκανα αυτό το blog, από τη στιγμή που έληξε η συνεργασία μου με την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ. Το «cine-mass». Γιατί θες δε θες, το σινεμά είναι σαν τον αυνανισμό. Γκόμενες και γκόμενους τους παρατάς και σε παρατάνε. Το να χαϊδεύεις όμως τον Γιακουμή σου (έτσι τον έχω ονομάσει) όμως ποτέ. Κάθε εβδομάδα (και καλύτερα) η πιο ανεξάρτητη, αμάσητη και ασυμβίβαστη κριτική ταινιών, εδώ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ, ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ

(**** ) SUCKER PUNCH

http://www.imdb.com/title/tt0978764

trailer: http://www.youtube.com/watch?v=KrIiYSdEe4E

Ξέρω πως θα με κατηγορήσεις πάλι ότι συνδέω τα πάντα με το σεξ, αλλά εγώ φταίω που αν δεν υπήρχε το σεξ, κατ’ αρχάς εκ των πραγμάτων δεν θα υπήρχες, γιατί δεν θα είχες γεννηθεί και δεύτερον η ζωή σου θα ήταν πολύ πιο μίζερη και βαρετή; Το σεξ που λες φίλε είναι μια πολύ περίεργη ιστορία, και γίνεται ακόμα πιο περίεργη όταν κάποιες στιγμές το κάνεις εντελώς μεθυσμένος και «αλλού», με αποτέλεσμα, να μην έχεις καταλάβει πολλά πράγματα, να μην είναι ακριβώς αυτό που θα έλεγες μια ποιοτική εμπειρία, αλλά γαμώ το μου, να είναι αυτό που άνετα και χωρίς ενοχές μπορείς να περιγράψεις ως «γουάου» και «ανεπανάληπτο». Αν δεις το “Sucker Punch” θα καταλάβεις πολύ καλά τι εννοώ ακόμα κι αν δεν καταλάβεις τι ακριβώς γίνεται μέσα στην ταινία. Ο γνωστός φοροφυγάς Ζακ Σνάιντερ των «300» και των «Watchmen” αποφασίζει (ξανά) να μην αφήσει τίποτα όρθιο, από κανόνες αφήγησης, μέχρι κινηματογράφησης και (καλής ή κακής, ιδιωτικό θέμα αυτό) αισθητικής, και ξεσαλώνει με ένα εκτός ελέγχου ψυχεδελικό κομιξάδικο υπερθέαμα, που είναι εκ κατασκευής, προορισμένο να αρέσει σε ελάχιστους (και εκλεκτούς ανάμεσα στους οποίους φαντάζομαι ότι δεν συγκαταλέγονται οι υπεύθυνοι της Warner που το χρηματοδότησαν και όταν το είδανε ολοκληρωμένο πήρανε υπογλώσσια για να ριλαξάρει το καμένο τους εγκεφαλικό κύτταρο.). Μπέιμπι ντολ έφηβη, κάπου στη δεκαετία του 60 (το οποίο αισθητικά και κινηματογραφικά μπορεί να είναι από 1960 μέχρι 3060 – η οδύσσεια του διαστήματος) κλείνεταιν στο ψυχιατρείο από τον κακό πατρειό της, προκειμένου να λοβοτομηθεί. Στο οποίο ψυχιατρείο γενικό κουμάντο κάνει ένας σατανικά λάγνος νοσοκόμος, και μια γιατρός με χαρακτηριστικά καμπαρετζούς (λογικό εφ’ όσον την υποδύεται η Κάρλα Κουτζίνο). Και εκεί αρχίζει το σύστριγγλο με την νεαρά, να φαντάζεται στο διαταραγμένο της μυαλό ότι όλο αυτό είναι μια παράλληλη πραγματικότητα στην οποία όλες οι έγκλειστες δουλεύουν σαν πόρνες – χορεύτριες πολυτελείας σε καμπαρέ. Κάτω από αυτή τη σύμβαση ονείρου βλέπουμε την μισή ταινία γιατί υπάρχει και μια άλλη σύμβαση ονείρου μέσα στο όνειρο. Η Μπέιμπι Ντολ – χορεύτρια, μαγεύει τα αρσενικά, σε χορογραφίες ου δεν τις βλέπουμε εφ’ όσον κάθε φορά που ξεκινάει να χορεύει μεταφέρεται σε ακόμα μια άλλη διάσταση, μεταμορφωμένη σε manga – λολίτα – σαμουράι μαζί με τις υπόλοιπες έγκλειστες. Σε αυτή την άλλη διάσταση, αποστολή όλων τους να είναι να κλέψουν ένα μαχαίρι, έναν αναπτήρα, ένα χάρτη ένα κλειδί και κάτι άλλο μυστικό, προκειμένου να δραπετεύσουν από το καμπαρέ, δηλαδή το ψυχιατρείο. Για κάθε ένα από αυτά τα αντικείμενα μεταφέροντα σε μια εντελώς αλλούτερη και άκρως εντυπωσιακή διάσταση στην οποία και βρίσκονται αντιμέτωπες με εξωγήινα ρομπότ, ιπτάμενους δράκους, γκόμπλιν, καρατέκα γίγαντες, ιπτάμενα ναζιστικά ζέπελιν κι ότι άλλο μπορείς να φανταστείς με έναν τρόπο που δε θα μπορούσες να τον φανταστείς αν δεν είχαν ξεφύγει τόσο πολύ οι δημιουργοί του έπους. Για να καταλήξουν όλα σε ένα μελαγχολικό φινάλε, την ώρα που ο εγκέφαλος σου έχει γίνει ρεβυθόσουπα. Θα στο πιω πιο απλά, μπορείς να φανταστείς έναν συνδυασμό των παρακάτω ταινιών? «Salon Kitty», «Η φωλιά του Κούκου», «Ιnception», «Το Νησί των Καταραμένων», «Καμπαρέ», «Μatrix”, “Kill Bill” και “Yπολοχαγός Νατάσσα» με μια δόση από ζαπονέ Γκόθαμ Σίτι και «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» σε μια ταινία που η Lady Gaga θα έσκιζε την κυλότα της προκειμένου να κάνει την «Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων»; Ε, αυτό ακριβώς θα δεις. Αν κάτι τέτοιο, όσο αποτυχημένο κι αν είναι στην ουσία του, δεν είναι αξέχαστο πήδημα, τότε τι είναι;

(***) ΡΙΟ

http://www.imdb.com/title/tt1436562

trailer: http://www.youtube.com/watch?v=p_8Pf8klXDU

Απλά μαγικό. Τρυφερό. Αστείο. Ευαίσθητο. Παιδήλικο. Και τεχνικά άρτιο ψηφιακό καρτούν. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί το φολκλόρ μιας πόλης να ζωντανεύει τόσο πειστικά μέσω κινουμένων σχεδίων στην οθόνη, βάσει μιας ιστορίας που έχει για επίκεντρο έναν οικόσιτο νευρωτικό αμερικάνο παπαγάλο, ο οποίος ταξιδεύει με την αφεντικίνα του στη Βραζιλία, για να γνωρίζει τον τόπο της καταγωγής του και να ζευγαρώσει. Μικρή λεπτομέρεια: Ο παπαγαλίνος, δεν έχει μάθει ποτέ του να πετάει, η παπαγαλίνα είναι υπέρ του δέοντως τσαμπουκαλεμένη, μια συμμορία λαθρεμπόρων πτηνών θέλει να τους κλέψει, και όλα αυτά γίνονται με φόντο το καρναβάλι του Ρίο, τις φαβέλες και τη βοήθεια ενός σαλιάρη γλυκύτατου μπουλντόγκ. H Fox, επιτίθεται στην παντοδυναμία της Pixar και της Disney, με ένα υπέροχα γλυκό και φαντασμαγορικό στα μουσικά του νούμερα, κινούμενο σχέδιο, με πολύ καλό 3D, που οκ, χάνει λίγους πόντους στην σπιρτάδα των διαλόγων του χάρη του θεάματος, αλλά πρέπει να είσαι κακός άνθρωπος για να μη βγεις από την αίθουσα με ηλίθιο χαμόγελο στη φάτσα. Προσοχή Προσοχή, τα παιδιά σας, σίγουρα θα σας ζητήσουν να υιοθετήσετε παπαγαλάκι.

KAI TA ΑΠΟΔΕΛΟΙΠΑ (Αγαπάω τους Έλληνες διανομείς όπως κάθε αυτοκαταστροφικό πλάσμα που αναρωτιέται: Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Με τον ήλιο τα βάζουμε με τον ήλιο βγάζουμε.)

***Η κουλή αδερφή Φρανσουά Οζόν, που κάνει μερακλαντάν αλλαξοκωλιές από το ακραίο μελόδραμα στην ερωτική πρόκληση και στο αλμοντοβαρικό κομεντιέν γιο γιο, διασκευάζει αυτή τη φορά για τη μεγάλη οθόνη γαλλικό θεατρικό μπουλβαράκι του 1980, το «POTICHE», με αρωγούς τους νεότατους Κατρίν Ντενέβ και Ζεράρ Ντεπαρντιέ και τινάζει τη γαλλική μπάνκα του box office στον αέρα. Κανείς δεν αρνήθηκε την μάλλον εύκολη, επιτυχία, έτσι δεν είναι; Ούτε καν ο καλλιτέχνης.

***Ο δημοσιογράφος Νίκος Μεγγρέλης, μας μιλά στο ντοικιμαντέρ «ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ» για τους ανεξάρτητους δημοσιογράφους που πέθαναν (δολοφονήθηκαν) στο καθήκον. Ναι, εντάξει, συγκινήθηκα και προβληματίστηκα, αλλά γιατί δεν το έπαιζε μια και καλή στην τηλεόραση ο άνθρωπας να τελειώνουμε; (τα γράφω αυτά γιατί είμαι λέρας και πουλημένος).

***Μεγάλα γλέντια. Για διόμισι ώρες, ο μεγάλος (δεν ξέρω αν όταν τον λένε έτσι μιλάνε για κάποιο ανατομικό προσόν του) σκηνοθέτης Μπέλα Ταρ, στο ασπρόμαυρο «ΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΤΟΡΙΝΟ» στοχάζεται. Με ολίγη από Νίτσε, ζώα που κάθονται ακίνητα (να περάσει η μισή ταινία), χωριάτισσες να καθαρίζουν πατάτες (αυτό χρεώνεται ως σκηνή δράσης) και ποιητικό ρεαλισμό. Πράγμα που συγκινεί όλους τους έλληνες κριτικούς που τον ανακήρυξαν αριστούργημα συν το φεστιβάλ του Βερολίνου που τον φόρτωσε με βραβεία. Η επόμενη ταινία του, θα είναι σε δικό μου σενάριο και θα λέγεται «Αιμορροΐδα αγάπη μου». Θα είναι πολύ υπαρξιακή, σας το υπόσχομαι.

***Ο Απόστολος Τότσικας και ο Ορφέας Αυγουστίδης που είναι κολλητοί στην Κρήτη, χαλβαδιάζουν μια Γερμανίδα και τσαλακώνουν τη φιλία τους. Μάλλον η Γερμανίδα έχει περίοδο, γι αυτό και η Λάγια Γιούργου, ονομάζει την ταινία της «ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ».

***Ο σκηνοθέτης είναι Γάλλος. Και ρεαλιστής. Και κοινωνικά ευαίσθητος. Τι άλλο θες για να βγάλεις φλύκταινες; Στην «ΠΑΡΑΝΟΜΗ» 8 χρόνια παράνομη στο Βέλγιο η Τάνια συλλαμβάνεται, έχει εντωμεταξύ κάψει τα δάχτυλα της με καυτό σίδερο για να μην της βρούνε τα δαχτυλικά αποτυπώματα και προσπαθεί να επικοινωνήσει και με τον 14χρονο γιο της. Θα περάσετε τέλεια: γέλιο δράση σασπένς, μουσικοχορευτικά νούμερα, τα πάντα όλα. Ούτε οι Νταρντέν να το είχαν κάνει.

ΤΑ ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΣΟΥΒΛΑΚΙΑ ΤΟΥ ΡΕΜΠΟ (και ο γάτος Γκαριμπάλντης)

ΤΑ ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΣΟΥΒΛΑΚΙΑ ΤΟΥ ΡΕΜΠΟ (και ο γάτος Γκαριμπάλντι)

Ο γάτος Γκαριμπάλντι με κοιτάζει περίεργα, εφ’ όσον (ευτυχώς) δεν είναι συνηθισμένος στο να με βλέπει να κοιμάμαι με το παντελόνι μισοβγαλμένο κάτω από τον καναπέ και δύο καλαμάκια χοιρινό μαζί με τη σος πάνω μου, αλλά τις τρεις τελευταίες μέρες το έχει δει και το έχει ξαναδεί το έργο. Αγαπάω τον επιλεκτικό οίκτο του Γκαριμπάλντι στα άθλια μεθύσια μου. Θα προσπαθήσει με δύο τρία φιλιά δαγκώματα να με ανανήψει και αφού δει πως ματαιοπονεί, θα αφοσιωθεί στην κατανάλωση του χοιρινού από το πάτωμα και από επάνω μου, μειώνοντας τις δουλειές καθαρισμού που έχω να κάνω μόλις ξυπνήσω. Το μόνο πρόβλημα, στο εικαστικό κυρίως, (γιατί με την ηθική και την υγεία δεν έχω πολλά πάρε δώσε), μέρος της παραπάνω σκηνής, είναι πως δεν είμαι 20 ετών ώστε να διαθέτει την παραμικρή χαριτωμενιά. Ναι, οκέι, αν ήμουν 20 ετών δε θα είχα Γκαριμπάλντι αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Υπάρχει κάτι εντελώς αντιαισθητικό και κόντρα σε όλους τους φαντασιακούς επίκτητους βιντεοκλιπισμούς με τους οποίους σκηνοθετείς τη ζωή σου, όταν γίνεσαι επανειλημμένως λιώμα μετά τα 30 σου. Το οποίο και συνοψίζεται σε μια απλή φράση: Πόσο μαλάκας μπορείς να είσαι, ή πόσο μαλάκα μπορούν να σε αντέξουν ακόμα και οι πιο κοντινοί σου, όταν επανειλημμένως τους φέρνεις σε δύσκολη θέση, θεωρώντας ότι έχεις εξασφαλίσει πασαπόρτι χαριτωμενιάς για τις γουρουνιές σου; Πόσους ανθρώπους θα προσβάλλεις με την αδερφίστικη καυστικότητά του λόγου σου, πριν βρεθεί ένας χριστιανός που δικαίως θα σε κάνει μπλε μαρέ στις φάπες μπας και το βουλώσεις; Πόσα κωλαράκια θα πιάσεις με κεκτημένη αδιακρισία, και σε πόσα στόματα θα χώσεις χωρίς να ζητήσεις άδεια, τη γλώσσα σου, όντας σίγουρος, ότι η εικόνα σου είναι γοητευτική και κανείς δεν της αντιστέκεται; Που αν μπορούσες να δεις την εικόνα σου εκείνη τη στιγμή, με το μάτι σε βλεφαρόπτωση και το στόμα στραβωμένο σαν να σου έρχεται το εγκεφαλικό, θα καταλάβανες πολύ καλά το γιατί κανείς δε βρίσκει ιδιαίτερα συναρπαστική ιδέα το να σε φιλήσει και ακόμα περισσότερο να σε πηδήξει, εφ’ όσον μαθηματικά θα λιποθυμήσεις στα μισά του πηδήματος και θα τον κάνεις να αισθάνεται νεκρόφιλος. Πόσους ανθρώπους θεωρείς ότι έχεις το δικαίωμα να ξυπνήσεις με μεθυσμένο τηλεφώνημα 4 και 5 το πρωί, για να τους φέρεις αντιμέτωπους με μια θολή μίξη κλαψουρίσματος και λεκτικού παραληρήματος εκβιάζοντας την λύπηση τους, και τεστάροντας τα όρια της ανοχής και της αγάπης τους; Υπάρχει όντως κάτι πολύ ρομαντικό ξεφτιλιζέ στο να χτυπάς κουδούνια άγρια χαράματα, ουρλιάζοντας «μη μ’ αφήνεις Ντορή μου θα φαρμακωθώ», επειδή όμως δεν σου έλαχε να λέγεσαι Ρεμπό, ή τουλάχιστον Βερλέν, θα πρέπει να συμβιβαστείς με την πιθανότητα του να σου κρεμάσουν κουδούνια। Ή να γίνει υπέρβαρος ο Γκαριμπάλντι σου, από τα σουβλάκια που σου κλέβει όταν λιποθυμάς, λίγο πριν αποκτήσεις μπυροκοιλιά. Πράγμα που και Ρεμπό να σε λέγανε, ποιητική εικόνα δεν το λες. Γιατί άπαξ και τάζεις την ομορφιά, με το λόγο σου και την τέχνη σου, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις, είναι να την υπερασπίζεσαι με την εμφάνιση και τη ζωή σου.

***Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Antivirus