Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (με χλωροφύλλη μικρή μου φίλη)

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (τη χλωροφύλλη μην την κλαις εκεί που να πάει να πέσει κλπ…)

O Tάσος Θεοδωρόπουλος επιστρέφει σε αυτό που ξέρει να κάνει χειρότερα από κάθε άλλον. Την κριτική κινηματογράφου.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2 αστερίες (γιατί μέσα μου κρύβω κι έναν ευαίσθητο άνθρωπο

Πολύ εσωτερικό πράγμα φίλε η ποίηση και γι αυτό ίσως δεν με πιάνει όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό. Και στο λέω αυτό επειδή η επαφή μου με την εσωτερική ποιητικοσύνη του Τέρενς Μάλικ στο «Δέντρο της Ζωής» μου συνέβη στις Κάνες, που και εξωτερικό είναι και ποιητικές δεν τις λες οπότε καταλαβαίνεις. Ευτυχώς δηλαδή που δεν ήταν και ποίηση με λόγια η ταινία, γιατί τα αγγλικά μου είναι λίγο του τσομπάνη, και άμα είχε και πολλά λόγια δε θα καταλάβαινα γρι και θα νευριάζα. Αλλά και που δεν ήταν ποίηση με λόγια, αλλά πιότερο ποίηση του μουγκού, πάλι σαν τσομπάνης αισθάνθηκα λίγο και τι να σου πω, ίσως πρέπει να το αποδεχτώ σαν κατάσταση το ότι δε με σηκώνουν τα βαριά νοήματα. Ειδικά όταν τελικά δεν είναι και τόσο βαριά και απλώς τα βαριέσαι. Ομολογουμένως, εφ’ όσον μιλάμε για βάρη και φορτία, αν υπάρχει ένα πράγμα απέναντι στο οποίο βγάζω τον καπέλο μου για τη δουλειά του Μάλικ εδώ, είναι η απίστευτα αέρινη, αιθέρια και αεικίνητη κάμερά του, που ακούραστα χαϊδεύει πρόσωπα, εκφράσεις, τοπία, φωτισμούς και καταστάσεις με υδάτινη ροή και ισορροπία ανάμεσα στο ρεαλισμό και τη φαντασία και με αυτή τη μοναδική σχέση που μόνο ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης έχει με την κινηματογράφηση της φύσης. Μόνο που αυτό γίνεται για περίπου διόμιση ώρες, χωρίς ούτε ένα πρόσχημα υπόθεσης στη μέση, γύρω από μια οικογένεια στη δεκαετία του 50, την οποία τη βλέπουμε επειδή το ένα από τα παιδιά της είναι ο Σον Πεν στο σήμερα, ο οποίος δεν έχει ρόλο, δύο τρεις σκηνές έχει αλλά κάτι έπρεπε να κάνει για να λέμε ότι παίζει κι εκείνος στην ταινία και να γίνει η ταινία πιο εμπορική όσον αφορά τη συνάντηση Μπραντ Πιτ και Σον Πεν. Κι έτσι απλά ο Μάλικ τον σκηνοθετεί να περιφέρεται μια ανάμεσα στους ουρανοξύστες και άλλη μια στην έρημο. Πίσω στη δεκαετία του 50 τώρα, μέσα από την περίπτωση αυτής της οικογένειας, που διοικείται από έναν καταπιεστικό πατέρα, ναι, ξέρω ‘γω, στοχαζόμαστε για τη ζωή, το θάνατο, το τέλος της αθωότητας, ή μάλλον ο Μάλικ στοχάζεται εφ’ όσον δικές του είναι οι εικόνες και ποτέ δε γίνονται δικές μας, όπως δεν γίνεται δικιά σου μια ωραία ταπετσαρία. Σίγουρα στο μυαλό του όλα έχουν μια αλληλουχία, όμως στα μάτια του θεατή, μοιάζουν με υπέροχο βίντεο που το βάζεις να παίζει στο φόντο σε ένα πάρτι που είσαι μαστουρωμένος για να χαζεύεις όμορφες εικόνες. Αποκορύφωμα το τελευταίο 20λεπτο, δομημένο πάνω στη μουσική, με τους ήρωες να συναντιούνται σε μια ακροθαλασσιά, και συ να νομίζεις ότι βλέπεις κάτι σαν διαφήμιση της Lacta, «όποιο κομμάτι της ζωής μου και να δω πάντοτε ήσουνα …» που λέει και το τραγούδι με μια πρέζα από Στάνλεϊ Κιούμπρικ (πέφτουν κάτι ωραία οπτικά κουλά κάποια στιγμή τύπου «Η Οδύσσεια του διαστήματος» με ψηφιακούς δεινοσαύρους, πλανήτες σούπερ νόβα και άλλα τέτοια μεγαλοπρεπή αλληγορικά που είναι η χαρά του μαστούρη) προσηλυτισμένο στους ξαναγεννημένους Χριστιανούς να σκηνοθετεί new age videoclip της Enya. Kαι έννοια καμία.

ΧΩΡΙΣ ΚΟΠΙΤΣΑ (Οι ταινίες της εβδομάδας)

ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΟΣ «ΘΩΡ», «ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ» ΣΕ ΠΑΡΘΕΝΟΡΑΦΗ KAI BΡΕΤΤΑΝΟΪΑΠΩΝΙΚΟΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΟΡΓΟΥΕΛ, ΣΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ «ΜΗ Μ’ ΑΦΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ» ΠΟΥ ΣΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: ΓΙΑΤΙ Η ΠΑΡΙΣ ΧΙΛΤΟΝ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ (ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ) ΔΩΡΗΤΡΙΑ ΟΡΓΑΝΩΝ;

Μια εβδομάδα στην οποία ο Τάσος Θεοδωρόπουλος (terra_gelida@hotmail.com) ευχαρίστως θα ξέρναγε μπιζελόσουπα στα μούτρα του Άντριου Γκάρφιλντ, αφού είχε βάλει τον ξανθό κούκλο Κρις Χέμσγουορθ – Θωρ, να τον μπουνίσει, και έπειτα θα ντυνόταν Κοκκινοσκουφίτσα μπας και του κάτσει ο μεγάλος κακός τριχωτός λύκος. Κριτική για τις ταινίες της εβδομάδας όπως δε θα τις διαβάσετε πουθενά αλλού, χωρίς περικοπές και κόπιτσες.

Αν πιστεύατε ότι οι Έλληνες κριτικοί είναι ‘πουλημένοι’ τότε θα πρέπει να ρίξετε μια ματιά στους αγγλοσάξωνες και μάλλον θα πάρετε τον κακό σας το λόγο πίσω. Πράγμα που δεν μου αρέσει καθ’ όλου διότι ούτε εγώ συμπαθώ τους κριτικούς πάσης φύσεως εθνικότητας και σεξουαλικότητας, και ναι, πριν πάρετε φόρα εννοείται ότι δεν συμπαθώ ούτε τον εαυτό μου πράγμα που θεωρητικά μου δίνει το δικαίωμα να μη συμπαθώ κι όποιον άλλο θέλω, και επίσης δίνει το δικαίωμα στον ψυχοθεραπευτή μου να μου αλλάξει φαρμακευτική αγωγή αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Γιατί εν προκειμένω το θέμα μας είναι ο ΘΟΡ (THOR) για τον οποίο διάβασα στο «Hollywood Reporter» και στο αγαπημένο μου «Empire» παιάνες και αναρωτιέμαι ποιος από τους δύο μας, εγώ ή ο αμερικάνος είδαμε άλλη ταινία; Και αυτό για να μην παρεξηγιόμαστε στο λέει κι ένας άνθρωπος (ο εγώ) ο οποίος λατρεύει και τα κόμιξ και το σύμπαν της Marvel και τη Νάταλι Πόρτμαν και λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και το ξανθό μουσάτο τεκνό Κρις Χεμσγουορθ ο οποίος όταν εμφανίζεται ημίγυμνος προκαλεί λιποθυμία. Λατρεύω επίσης και την κιτς εξτραβαγκάντσα ενός «Φλας Γκόρντον» στο σύμπαν του οποίου πατάει αισθητικά με το ένα πόδι ο Κένεθ Μπράνα που σκηνοθετεί αλλά έχει πρόβλημα με το άλλο του το πόδι που το έχει κατά Σέξπιρ μεριά και βοηθούμενος από τη φυσική του ροπή στο πομπώδες και το μεγαλομανές τα κάνει σαλάτα. Είναι που είναι προβληματική υπόθεση το να μεταφέρεις στη μεγάλη οθόνη με αληθινούς ηθοποιούς τις περιπέτειες ενός μουσάτου βορειοευρωπαίου Θεού με ένα τεράστιο σφυρί και κάπα χρυσοπορφυρή ο οποίος καταφτάνει στο σήμερα στη Γη και γίνεται σουπερήρωας, χωρίς να προκαλέσεις γέλιο, ο Κένθ το κάνει χειρότερο. Γιατί προσπαθώντας να ενσωματώσει αντίρροπες αισθητικές, υπερθέαμα και εφηβικό ενθουσιασμό μαζί με μια γενναία δόση αυτοσαρκασμού, κι όλο αυτό σε συσκευασία (για άλλη μια φορά) άχρηστου 3D, δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει και να ορθοποδήσει σε κανέναν από τους παραπάνω τομείς, έχοντας για πήλινο δεκανίκι ένα εντελώς βαρετό και τυποποιημένο σενάριο «καταγωγής» (όπως λέγονται οι πρώτες ταινίες ενός σουπερήρωα που μας τον συστήνουν και εξηγούν την προέλευση του). Το θέμα είναι όπως σου είπα και στην αρχή, ότι οι αγγλοσάξονες από μια πρόχειρη ματιά που έριξα, τον λάτρεψαν τον ξανθωπό και του προσάπτουν αρετές που εγώ τις βρήκα μόνο στη σκηνή που βγαίνει με τον κοιλιακό six pack. Nαι, ομολογώ πως ο αμφιβληστροειδής μου χάρηκε και μια και δυο και τρεις φορές με την καλλιτεχνική διεύθυνση του παραμυθιού στην μυθική Άσγκαρντ που αστράφτει σαν χάι μπάτζετ κιτσερέλα πάρτι από τα πιο τρελλά παιδικά μου όνειρα. Όταν όμως αρχίζει το κομμάτι με την προσγείωση του Θωρ στο γουέστερν χωριό του Νέο Μέξικο, και την ίντριγκα που του έχει στήσει ο σατανικός αδελφός του Λόκι, δεν μένει ίχνος ενθουσιασμού. Με τη δράση περιορισμένη στα βασικά και αναμενόμενα, τη Νάταλι Πόρτμαν να περιφέρεται χωρίς ρόλο (σε κατάσταση λύπησης για όσους τη λατρέψαμε στον ‘Μαύρο Κύκνο’), τη Ρενέ Ρούσο ανύπαρκτη, τον Άντονι Χόπκινς βαρετά ερωτευμένο με την επιταγή της πληρωμής του για τη συμμετοχή, τα ψηφιακά εφέ χωμένα στην αναμενόμενη καρτουνίστικη ψευτιά τους και το 3D απλώς παρών (για να είναι ο θεατής χρηματικά παραπάνω στο εισιτήριο πληρών) τι ακριβώς σου μένει δύο ώρες μετά; Η αναμονή των «Εκδικητών» στους οποίους Θωρ, Κάπτεν Αμέρικα και Άιρον Μαν θα ενωθούν (αν είστε φανατικοί μη φύγετε όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους ακολουθεί η σήμα κατατεθέν σκηνή της Marvel που ανοίγει δρόμο για τη συνέχεια). Δεν αντιλέγω, πιθανότατα να γερνάω και να μην μπορώ να συγχρωτιστώ με την όλη πλάκα, από την άλλη όμως τώρα που το ξανασκέφτομαι, να σου πω κάτι; Δεν νομίζω. Γιατί υπάρχουν εκεί έξω δεκάδες εφηβικές σαχλαμαρίτσες που με ενθουσιάζουν σαν να είμαι αμούστακο, εν προκειμένω όμως, θες μία η κρίση ταυτότητας του Μπράνα που ανέκαθεν θεωρεί τον εαυτό του δημιουργικά bigger than life χωρίς να έχει καταφέρει ποτέ του να το αποδείξει, θες ότι με κεράτωσε ο γκόμενος και έχω βγάλει ένα κερατένιο μπιμπίκι στο μέτωπο με αποτέλεσμα να με ενοχλεί το τερατογενές γυαλί του 3D στη μούρη, τι να σου πω φίλε; Σήκωσα τη μπάρα (ντροπή) των προσδοκιών μου πολύ ψηλά πριν μπω στην αίθουσα αλλά δεν είδα αυτό που περίμενα. Κάτι άλλο ατσούμπαλο είδα, σαν η Τσινετσιτά να πήγε στο υπερδιάστημα και ο Μασίστας να φόρεσε στραφταλιζέ ψηφιακό κολάν. Που τώρα που το σκέφτομαι, εντελώς κακό δεν το λες κάτι τέτοιο.

Να σου πω την αλήθεια μου φίλε, θα μου άρεσε να είμαι η ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ (RED RIDING HOOD), ίσως λόγω διαστροφής. Έχει τόση σεξουαλικοσύνη ο μύθος μέσα του που προσωπικά με το χαρακτήρα που έχω μου ταιριάζει ταμάμ, άσε που περιλαμβάνει και τριχωτό άγριο αρσενικό με ορέξεις, δηλαδή τον λύκο. Η χαρά της ανώμαλης δηλαδή όμως ουπς, εδώ είναι το πρόβλημα, η Κάθριν Χάρντγουικ (από τη φήμη του ‘Λυκόφωτος’) δεν είναι σαν σκηνοθέτης τόσο ανώμαλη όσο θα ήθελε ή πιστεύει πως είναι ούτε, τόσο προχώ, αν σκεφτείς ότι δεκαετίες πριν ο Νιλ Τζόρνταν τσάκισε τα κόκκαλα στο μύθο με τον ποιο δημιουργικό τρόπο στην «Παρέα των Λύκων». Η Χάρντγουικ είναι απλώς μια φασιονάμπλ που θεωρεί τον εαυτό της προχώ. Και τίποτα άλλο. Η ‘ενήλικη’ ανάγνωση της στο γεμάτο φροϋδικές προεκτάσεις γνωστό παραμύθι, προσπαθεί τόσο σκληρά να ξεπατικώσει την επιτυχία του «Λυκόφωτος» αναμιγνύοντας αντί για βαμπίρια, λυκανθρώπους και γοητευτικούς τινέιτζερ (που ανακάλυψαν τη μεσαιωνική μέθοδο λεύκανσης στα δόντια για να αστράφτει το χαμόγελό τους) με πιθανό στόχο την δημιουργία ενός νεου franchise, που στο τέλος καταλήγει συνταγή fast food. Σόρι ντάρλινγκ αλλά ο έρωτας το ξεπαρθένεμα και ο θάνατος, θέλουν κάτι πολύ περισσότερο από μια στυλιζαρισμένη εκθαμβωτική και (ελπίζω) ηθελημένα ψεύτικη σκηνογραφία παραμυθιού – βιντεοκλίπ (λογικό εφ’ όσον η πρότερη επαγγελματική ιδιότητα της Χάρντγουικ ήταν σχεδιάστρια παραγωγής). Ναι, το να βλέπεις την «Κοκκινοσκουφίτσα» είναι πράγματι στιγμές στιγμές, χάρμα οφθαλμών, όμως ταυτόχρονα, όταν την παρακολουθείς σαν ιστορία και διαλόγους και λοιπά, είναι ταυτόχρονα υπόδειγμα κατά λάθος κωμωδίας και βαρεμάρας, στην οποία η πρωταγωνίστρια Αμάντα Σέιφριντ (“Mamma Mia”) μοιάζει μονίμως σαν περιμένει το ok από τη σκηνοθέτιδα για να πει κι ένα τραγούδι, ενώ οι Γκάρι Όλντμαν, Τζούλι Κρίστι, προσφέρουν το απαραίτητο χάζι υπέροχων αγαπημένων ηθοποιών σε ηλίθιους ρόλους.

Μόλις τελείωσε στην τηλεόραση η εκπομπή της Πάρις Χίλτον στο MTV που ψάχνει την καλύτερη της φίλη ανάμεσα σε μια ντουζίνα χαροκαμένες που έχουν πάει μαζί της στο Ντουμπάι. Αναρωτιέμαι ο αφελής, γιατί να μην ήταν όλες τους δωρητές οργάνων και μετά να πέθαιναν δίνοντας τα όργανά τους τόσο ηλίθιες που είναι; Μεγάλο το κοντράστ φίλε να βλέπεις την Πάρις λίγο μετά το «ΜΗ Μ’ ΑΦΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ» (ΝΕVER LET ME GO) με τους Κάρει Μάλιγκαν (ανερχόμενη Θεά), Κίρα Νάιτλι (καθιερωμένη έστω και ανορεξική, θεά) και τον Άντριου Γκάρφιλντ (ο νέος Spiderman που όλοι τον μετράνε για μεγάλο ταλέντο αλλά όταν τον συνάντησα στο Παρίσι με αφορμή το «The Social Network» εύκολα θα ξέρναγα μπιζελόσουπα στα σπαστικά και επηρμένα του μούτρα). Αυτοί οι τρεις μεγαλώνουν σε ένα απόκοσμο οικοτροφείο στη δεκαετία του 70, κι έχουν ένα σκοπό στη δυστυχώς σύντομη ζωή τους. Να πεθάνουν ως δωρητές οργάνων εφ’ όσον γι αυτό δημιουργήθηκαν. Παράλογο; Δεν μου απαντάει και καλά κάνει γιατί εν προκειμένω έχεις να κάνεις με αλληγορική ρετρό επιστημονική φαντασία πρώτης τάξεως που βασίζεται σε αριστούργημα μυθιστόρημα του Ιάπωνα Καζούο Ισιγκούρο. Κάνε σούμα μπλέκοντας οργουελικό «1984» εφιαλτικής δυστοπίας, ζαπονέ (ιαπωνικό μικρή ηλίθια) μινιμαλισμό αυστηρής αισθαντικότητας, βρετανικό φλέγμα αφοσίωσης στο καθήκον (τύπου «Απομεινάρια μιας Ημέρας» τα οποία βασίζονται και αυτά σε βιβλίο του Ισιγκούρο) και ιδεολογικής αμφισβήτησης της, νεανικό ρομάντζο και φρικαλέο (με την καλή έννοια) δράμα. Οι τρεις νεαροί μελλοθάνατοι ήρωες, έχοντας πλήρη επίγνωση του «σκοπού» της ύπαρξης τους και του συντόμου της ζωής τους, δε θα διστάσουν να εμπλακούν σε ένα ερωτικό τρίγωνο, εφ’ όσον η καρδιά, ακόμα και ενός δότη, δεν παύει να είναι καρδιά. Δεν έχω να σου πω κάτι παραπάνω φίλε ούτε καν να σε καθοδηγήσω (διάβασα τόσες ποιητικές μαλακίες στον ελληνικό τύπο που στο αφήνω δικό σου το τι και το πώς). Απλά ίσως ακολουθώντας τον παράλογο μου οίστρο, μπορείς να φανταστείς τον κλινικό αποκλεισμό του «Κυνόδοντα», σε μια μοντέρνα και βρετανική ανάγνωση του «Φαρενάιτ 451» του Τριφό, σε πακετάκι ιαπωνικής, στοχαστικής, φοβιστικής και σπαραχτικής όσον αφορά τη διάρρηξη των κανόνων της, ιαπωνική καλλιγραφία; Αν μπορείς, τότε αυτό εδώ το φιλμ, (σκηνοθετημένο από τον υπεύθυνο για τα υπέροχα βιντεοκλίπ «Rain» της Μαντόνα και «Scream» του Μάικλ Τζάκσον, Μαρκ Ρόμανεκ, μάλλον θα είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς σου.

AND THE WINNER IS

«ΘΩΡ» ** (δύο αστερίες, τύπου τσάμπα μάγκας)

«ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ» ** (δύο αστερίες, τύπου φάτε μάγκες ψάρια τα οποία βρωμάνε από το κεφάλι

«ΜΗ Μ’ ΑΦΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ» **** (τέσσερις αστερίες, τύπου αν το ακολουθήσετε ως πρέπει, εγκλωβιστήκατε σε εμπειρία)

ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΡΙΟΛΟΓΙΟ (ΗΜΕΡΑ 1η - Νομίζω)

Τι κάνει ο άνεργος δημοσιογράφος για να ζήσει; Παίρνει το πρώτο αεροπλάνο και πηγαίνει στο Ρίο ΝτεΤζανέιρο.

Διαβάζω τον γκέι οδηγό για το Ρίο. Λέει ξεκάθαρα: «δεν είναι τυχαία η φράση Brazilian Wax». Επομένως αν θες να φτουρήσεις για γκόμενος χρειάζεσαι αποτρίχωση τώρα. Μία αυτό και μία ότι σκοπός του ταξιδιού είναι να συναντήσω τον Βιν Ντίζελ για το «Μαχητές των Δρόμων 5: Καταδίωξη στο Ρίο» που ο Βιν τρίχα πάνω του δε λες ότι έχει, λέω μέσα μου, «αυτό είναι σημάδι από το Θεό». Διανυκτέρευση το βράδυ στο Παρίσι για την ανταπόκριση της πτήσης και ολική αποτρίχωση με Veet for Men. Θες που ήμουνα λίγο μεθυσμένος και το άφησα παραπάνω, δε θες, ένα 24ωρο μετά προσγειώνομαι στο Ρίο με υπέροχα μικρά εγκαύματα σε περιοχες που η ευγένεια μου δεν μου επιτρέπει να σας πω. Έτσι είναι τα υπερατλαντικά, συγκαίγεσαι ολόκληρος στην οικονομική θέση κι άντε να ζητήσεις τα λεφτά σου πίσω. Τι θα τους πεις; «Είμαι χαζή αδερφή και φτωχιά και ταξιδεύω οικονομική με το αποτριχωτικό μου οπότε πληρώστε με;» Δε λέει. Πράγμα που σημαίνει ότι το σεξ για τις πρώτες τρεις μέρες κομμένο δια ροπάλου όση φισάν κι αν βάλω γιατί αυτό το φυσάν και δεν κρυώνει. Που για να κρυώσει στο Ρίο οτιδήποτε είναι δύσκολο, αυτό που έχουν τώρα εδώ το λένε φθινόπωρο, αλλά αν αυτό είναι φθινόπωρο εγώ είμαι ο στιχουργός της Κορομηλά. Μια υδατική έρμη του Κορέ πας να βάλεις το πρωί (πάνω από το serum εννοείται) και λιώνει η μούρη σου σαν κέρινο ομοίωμα. Περπατάς και στάζεις λάδι στο πατούμενο το Prada. Γιατί ναι, πρέπει να σας πω κι αυτή τη δεύτερη μεγαλειώδη εξυπνάδα μου. Ενώ στην παραλία της Κοπακαμπάνα όλοι κυκλοφορούν με βερμούδα και χαβαγιάνα, εγώ την άκουσα ότι βρίσκομαι στα γκεάδικα σο Γκάζι και έβαλα το μοναδικό ζευγάρι (πλύνε βάλε) Prada μπότες που έχω για να φανώ μπάνικος. Σαν τον βλάχο με κοίταζαν οι έρμοι και που να με πλησιάσουν, με έδειχναν και λέγανε «αυτό είναι και ζαβό, είναι και Έλληνας, επομένως από χώρα χωρίς λεφτά σούπερ γκόμενο δεν τον λες, οπότε τι να τον κάνουμε; Να τον πάρουμε για να του δανείσουμε;» Να έβλεπες την απογοήτευση στα μάτια του Φλάβιο, ένα 27χρονο που με τσίμπησε στο Ίντερνετ θα καταλάβαινες τι εννοώ. Για να επανορθώσω, του κέρασα όλα τα ποτά του και μετά αφού με είδε ανοιχτοχέρη ο Φλάβι, φώναξε κι έναν κολλητό του να τον κεράσω κι αυτόν και πήγαμε όλοι μαζί στην Ιπανέμα, σε ένα μαγαζί που θα ήταν λέει γκέι μπαρ, αλλά ήταν κάτι σαν ρεστοράν και ο Φλάβι έφαγε και δύο κοψίδια (που τα πλήρωσα πάλι εγώ) και μετά ήρθε κι ένας μεθυσμένος Σκοτσέζος στην παρέα μας, που άρχισε να μας λέει για τα πλούτη του. Του τύπου, «χτες ήμουνα στο Ντουμπάι, αύριο στη Μαγαδασκάρη, μεθαύριο στην Αλάσκα και επιστρέφω για να σας βγάλω βόλτα το Σάββατο αλλά πρέπει να τηλεφωνήσω και στον πρώην μου που είναθι ένας από τους πιο πλούσιους Βραζιλιάνους και μετά στον νυν μου που είναι Έλληνοισπανός» τα άκουγε αυτά ο Φλάβι και γούρλωσε το μάτι του. Ευτυχώς που ο Σκοτσέζος έγινε λιάρδα κι έτσι ο Φλάβι προσκολλήθηκε πάνω μου πράγμα που πολύ φοβάμαι ότι θα μου στοιχίσει λίγο οικονομικά αλλά θα με ανεβάσει ψυχολογικά. Ρουφιάνικο πράγμα το τζετ λανγκ αδέρφια, σαν την Τζέσικα Λανγκ σε εκείνη την ταινία που τη λοβοτομήσανε σε κάνει και λειτουργείς.

CINEMASS 7/4

Ναι, για να είμαι ειλικρινής αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που έκανα αυτό το blog, από τη στιγμή που έληξε η συνεργασία μου με την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ. Το «cine-mass». Γιατί θες δε θες, το σινεμά είναι σαν τον αυνανισμό. Γκόμενες και γκόμενους τους παρατάς και σε παρατάνε. Το να χαϊδεύεις όμως τον Γιακουμή σου (έτσι τον έχω ονομάσει) όμως ποτέ. Κάθε εβδομάδα (και καλύτερα) η πιο ανεξάρτητη, αμάσητη και ασυμβίβαστη κριτική ταινιών, εδώ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ, ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ

(**** ) SUCKER PUNCH

http://www.imdb.com/title/tt0978764

trailer: http://www.youtube.com/watch?v=KrIiYSdEe4E

Ξέρω πως θα με κατηγορήσεις πάλι ότι συνδέω τα πάντα με το σεξ, αλλά εγώ φταίω που αν δεν υπήρχε το σεξ, κατ’ αρχάς εκ των πραγμάτων δεν θα υπήρχες, γιατί δεν θα είχες γεννηθεί και δεύτερον η ζωή σου θα ήταν πολύ πιο μίζερη και βαρετή; Το σεξ που λες φίλε είναι μια πολύ περίεργη ιστορία, και γίνεται ακόμα πιο περίεργη όταν κάποιες στιγμές το κάνεις εντελώς μεθυσμένος και «αλλού», με αποτέλεσμα, να μην έχεις καταλάβει πολλά πράγματα, να μην είναι ακριβώς αυτό που θα έλεγες μια ποιοτική εμπειρία, αλλά γαμώ το μου, να είναι αυτό που άνετα και χωρίς ενοχές μπορείς να περιγράψεις ως «γουάου» και «ανεπανάληπτο». Αν δεις το “Sucker Punch” θα καταλάβεις πολύ καλά τι εννοώ ακόμα κι αν δεν καταλάβεις τι ακριβώς γίνεται μέσα στην ταινία. Ο γνωστός φοροφυγάς Ζακ Σνάιντερ των «300» και των «Watchmen” αποφασίζει (ξανά) να μην αφήσει τίποτα όρθιο, από κανόνες αφήγησης, μέχρι κινηματογράφησης και (καλής ή κακής, ιδιωτικό θέμα αυτό) αισθητικής, και ξεσαλώνει με ένα εκτός ελέγχου ψυχεδελικό κομιξάδικο υπερθέαμα, που είναι εκ κατασκευής, προορισμένο να αρέσει σε ελάχιστους (και εκλεκτούς ανάμεσα στους οποίους φαντάζομαι ότι δεν συγκαταλέγονται οι υπεύθυνοι της Warner που το χρηματοδότησαν και όταν το είδανε ολοκληρωμένο πήρανε υπογλώσσια για να ριλαξάρει το καμένο τους εγκεφαλικό κύτταρο.). Μπέιμπι ντολ έφηβη, κάπου στη δεκαετία του 60 (το οποίο αισθητικά και κινηματογραφικά μπορεί να είναι από 1960 μέχρι 3060 – η οδύσσεια του διαστήματος) κλείνεταιν στο ψυχιατρείο από τον κακό πατρειό της, προκειμένου να λοβοτομηθεί. Στο οποίο ψυχιατρείο γενικό κουμάντο κάνει ένας σατανικά λάγνος νοσοκόμος, και μια γιατρός με χαρακτηριστικά καμπαρετζούς (λογικό εφ’ όσον την υποδύεται η Κάρλα Κουτζίνο). Και εκεί αρχίζει το σύστριγγλο με την νεαρά, να φαντάζεται στο διαταραγμένο της μυαλό ότι όλο αυτό είναι μια παράλληλη πραγματικότητα στην οποία όλες οι έγκλειστες δουλεύουν σαν πόρνες – χορεύτριες πολυτελείας σε καμπαρέ. Κάτω από αυτή τη σύμβαση ονείρου βλέπουμε την μισή ταινία γιατί υπάρχει και μια άλλη σύμβαση ονείρου μέσα στο όνειρο. Η Μπέιμπι Ντολ – χορεύτρια, μαγεύει τα αρσενικά, σε χορογραφίες ου δεν τις βλέπουμε εφ’ όσον κάθε φορά που ξεκινάει να χορεύει μεταφέρεται σε ακόμα μια άλλη διάσταση, μεταμορφωμένη σε manga – λολίτα – σαμουράι μαζί με τις υπόλοιπες έγκλειστες. Σε αυτή την άλλη διάσταση, αποστολή όλων τους να είναι να κλέψουν ένα μαχαίρι, έναν αναπτήρα, ένα χάρτη ένα κλειδί και κάτι άλλο μυστικό, προκειμένου να δραπετεύσουν από το καμπαρέ, δηλαδή το ψυχιατρείο. Για κάθε ένα από αυτά τα αντικείμενα μεταφέροντα σε μια εντελώς αλλούτερη και άκρως εντυπωσιακή διάσταση στην οποία και βρίσκονται αντιμέτωπες με εξωγήινα ρομπότ, ιπτάμενους δράκους, γκόμπλιν, καρατέκα γίγαντες, ιπτάμενα ναζιστικά ζέπελιν κι ότι άλλο μπορείς να φανταστείς με έναν τρόπο που δε θα μπορούσες να τον φανταστείς αν δεν είχαν ξεφύγει τόσο πολύ οι δημιουργοί του έπους. Για να καταλήξουν όλα σε ένα μελαγχολικό φινάλε, την ώρα που ο εγκέφαλος σου έχει γίνει ρεβυθόσουπα. Θα στο πιω πιο απλά, μπορείς να φανταστείς έναν συνδυασμό των παρακάτω ταινιών? «Salon Kitty», «Η φωλιά του Κούκου», «Ιnception», «Το Νησί των Καταραμένων», «Καμπαρέ», «Μatrix”, “Kill Bill” και “Yπολοχαγός Νατάσσα» με μια δόση από ζαπονέ Γκόθαμ Σίτι και «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» σε μια ταινία που η Lady Gaga θα έσκιζε την κυλότα της προκειμένου να κάνει την «Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων»; Ε, αυτό ακριβώς θα δεις. Αν κάτι τέτοιο, όσο αποτυχημένο κι αν είναι στην ουσία του, δεν είναι αξέχαστο πήδημα, τότε τι είναι;

(***) ΡΙΟ

http://www.imdb.com/title/tt1436562

trailer: http://www.youtube.com/watch?v=p_8Pf8klXDU

Απλά μαγικό. Τρυφερό. Αστείο. Ευαίσθητο. Παιδήλικο. Και τεχνικά άρτιο ψηφιακό καρτούν. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί το φολκλόρ μιας πόλης να ζωντανεύει τόσο πειστικά μέσω κινουμένων σχεδίων στην οθόνη, βάσει μιας ιστορίας που έχει για επίκεντρο έναν οικόσιτο νευρωτικό αμερικάνο παπαγάλο, ο οποίος ταξιδεύει με την αφεντικίνα του στη Βραζιλία, για να γνωρίζει τον τόπο της καταγωγής του και να ζευγαρώσει. Μικρή λεπτομέρεια: Ο παπαγαλίνος, δεν έχει μάθει ποτέ του να πετάει, η παπαγαλίνα είναι υπέρ του δέοντως τσαμπουκαλεμένη, μια συμμορία λαθρεμπόρων πτηνών θέλει να τους κλέψει, και όλα αυτά γίνονται με φόντο το καρναβάλι του Ρίο, τις φαβέλες και τη βοήθεια ενός σαλιάρη γλυκύτατου μπουλντόγκ. H Fox, επιτίθεται στην παντοδυναμία της Pixar και της Disney, με ένα υπέροχα γλυκό και φαντασμαγορικό στα μουσικά του νούμερα, κινούμενο σχέδιο, με πολύ καλό 3D, που οκ, χάνει λίγους πόντους στην σπιρτάδα των διαλόγων του χάρη του θεάματος, αλλά πρέπει να είσαι κακός άνθρωπος για να μη βγεις από την αίθουσα με ηλίθιο χαμόγελο στη φάτσα. Προσοχή Προσοχή, τα παιδιά σας, σίγουρα θα σας ζητήσουν να υιοθετήσετε παπαγαλάκι.

KAI TA ΑΠΟΔΕΛΟΙΠΑ (Αγαπάω τους Έλληνες διανομείς όπως κάθε αυτοκαταστροφικό πλάσμα που αναρωτιέται: Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Με τον ήλιο τα βάζουμε με τον ήλιο βγάζουμε.)

***Η κουλή αδερφή Φρανσουά Οζόν, που κάνει μερακλαντάν αλλαξοκωλιές από το ακραίο μελόδραμα στην ερωτική πρόκληση και στο αλμοντοβαρικό κομεντιέν γιο γιο, διασκευάζει αυτή τη φορά για τη μεγάλη οθόνη γαλλικό θεατρικό μπουλβαράκι του 1980, το «POTICHE», με αρωγούς τους νεότατους Κατρίν Ντενέβ και Ζεράρ Ντεπαρντιέ και τινάζει τη γαλλική μπάνκα του box office στον αέρα. Κανείς δεν αρνήθηκε την μάλλον εύκολη, επιτυχία, έτσι δεν είναι; Ούτε καν ο καλλιτέχνης.

***Ο δημοσιογράφος Νίκος Μεγγρέλης, μας μιλά στο ντοικιμαντέρ «ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ» για τους ανεξάρτητους δημοσιογράφους που πέθαναν (δολοφονήθηκαν) στο καθήκον. Ναι, εντάξει, συγκινήθηκα και προβληματίστηκα, αλλά γιατί δεν το έπαιζε μια και καλή στην τηλεόραση ο άνθρωπας να τελειώνουμε; (τα γράφω αυτά γιατί είμαι λέρας και πουλημένος).

***Μεγάλα γλέντια. Για διόμισι ώρες, ο μεγάλος (δεν ξέρω αν όταν τον λένε έτσι μιλάνε για κάποιο ανατομικό προσόν του) σκηνοθέτης Μπέλα Ταρ, στο ασπρόμαυρο «ΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΤΟΡΙΝΟ» στοχάζεται. Με ολίγη από Νίτσε, ζώα που κάθονται ακίνητα (να περάσει η μισή ταινία), χωριάτισσες να καθαρίζουν πατάτες (αυτό χρεώνεται ως σκηνή δράσης) και ποιητικό ρεαλισμό. Πράγμα που συγκινεί όλους τους έλληνες κριτικούς που τον ανακήρυξαν αριστούργημα συν το φεστιβάλ του Βερολίνου που τον φόρτωσε με βραβεία. Η επόμενη ταινία του, θα είναι σε δικό μου σενάριο και θα λέγεται «Αιμορροΐδα αγάπη μου». Θα είναι πολύ υπαρξιακή, σας το υπόσχομαι.

***Ο Απόστολος Τότσικας και ο Ορφέας Αυγουστίδης που είναι κολλητοί στην Κρήτη, χαλβαδιάζουν μια Γερμανίδα και τσαλακώνουν τη φιλία τους. Μάλλον η Γερμανίδα έχει περίοδο, γι αυτό και η Λάγια Γιούργου, ονομάζει την ταινία της «ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ».

***Ο σκηνοθέτης είναι Γάλλος. Και ρεαλιστής. Και κοινωνικά ευαίσθητος. Τι άλλο θες για να βγάλεις φλύκταινες; Στην «ΠΑΡΑΝΟΜΗ» 8 χρόνια παράνομη στο Βέλγιο η Τάνια συλλαμβάνεται, έχει εντωμεταξύ κάψει τα δάχτυλα της με καυτό σίδερο για να μην της βρούνε τα δαχτυλικά αποτυπώματα και προσπαθεί να επικοινωνήσει και με τον 14χρονο γιο της. Θα περάσετε τέλεια: γέλιο δράση σασπένς, μουσικοχορευτικά νούμερα, τα πάντα όλα. Ούτε οι Νταρντέν να το είχαν κάνει.